Ptaki zauważają ludzką obecność. Przyglądają się nam ciekawie, nasza ludzka egzystencja być może fascynuje je w równym stopniu jak one pasjonują nas. Można z nimi nawiązać dialog, a nawet, oswojone, uczyć gwizdów w określonych tonacjach, melodii. Niektóre gatunki potrafią naśladować ludzki głos, na przykład ptaki mimetyczne; papuga żako, lirogon i gwarek czczony, a w Polsce szpak i sójka. Umieją także powtarzać wszystkie zasłyszane dźwięki, nawet takie jak klakson czy dzwonek telefonu. Specyficzny dialog dusz, ptasiej i ludzkiej przybiera formy pozasłowne, zrozumiałe dzięki uniwersalnym archetypom, które my, jako żywe stworzenia, dzielimy z resztą świata ożywionego. Odwieczne melodie, wzruszające chwile, nienazwane piękno, są jak przędza, której włókna pochodzą z emocjonalnie i obrazowo odbieranej rzeczywistości, tworzonej z surowca składającego się z amalgamatu jej percepcji. Z tych nici, tego ontologicznego produktu, zręczny tkacz potrafi wykonać tkaninę myśli, poezję, nadać kształt idei dzięki słowom, wytworzyć nowy wzór na materiale artystycznie potraktowanego odbioru rzeczywistości.
Świat opisywany jako „cień duszy”, jego „atrakcje” będące kluczami do myśli pozwalającej lepiej skomunikować się z samym sobą, w którym prawdziwy uczony i myśliciel musi brać czynnie udział, podejmować pracę, być człowiekiem czynu; dla amerykańskiego pastora, Ralpha Waldo Emersona, jest „surowym materiałem”, który intelekt kształtuje w MYŚL. Alchemię tego procesu porównuje do liścia morwy zmienianego w jedwab. Ta praca odbywa się bezustannie, „fabryka” konceptów podąża naprzód niepowstrzymanie. Dla autora scholarz, który nie podejmuje fatygi, przebywając jedynie w wirtualnym świecie koncepcji, jest „niedojrzały”, nieuformowany, sam dla siebie świadczy o mentalnej autokastracji oraz pozbawia się praw decydowania o sobie. Niemożność porównuje do cherlawych hipochondyków niezdolnych do życia oraz piętnuje jako lenistwo. (w kulturach związanych z religią protestancką jest to grzech gorszy nawet od pijaństwa).
Przestworza otwarte dla działalności mentalnych pierwiastków, dążenie wielu pokoleń twórców aby wznieść się ponad ludzki byt, do Niebios, Raju, gdzie czysta myśl – metafizyka oczyszcza umysł z ziemskich problemów i bolączek mogąc tworzyć Nowy Abstrakt, ideał Bytu wyrosły na twardym gruncie doświadczeń.
Bezgłos, jaki nastaje po serii świergotliwych dźwięków trwa jak moment zawieszenia pomiędzy końcem symfonii a oklaskami publiczności. W tym anty-dźwięku zawiera się mentalne echo substancji głosu, esencja muzyki zwana CISZĄ. Znaczenie tego momentu, jego wymowa, zapada w głębiny niemym pytaniem, a raczej poszukiwaniem odzewu. Ten dźwięk, mimo iż już przebrzmiał, trwa jeszcze, w niezniszczalnej tkance kosmosu, w sercach słuchaczy, w dalszych rejonach, do których fale dźwiękowe, rozchodzące się z prędkością 340,3 metrów na sekundę, dotrą nieco później.
Siła tego oddziaływania istnieje w podświadomości. Korzystamy z tych arii na co dzień, nie będąc świadomymi ich pierwotnego pochodzenia. Traktujemy te przekonania jak coś oczywistego, jak architekturę naszych koncepcji i wyobrażeń, nie wiedząc o budowniczych tych teorii. Wiedza powstała na starożytnym fundamencie, głos wyobraźni, doktryny ludzkiej egzystencji, podziw dla piękna i wewnętrzny system etyki, jakbyśmy z naszą dyspozycją do olśnień i wolą zmiany świata na lepsze wchodzili do pokoju już umeblowanego, pełnego mrocznych reliktów i kruszejących staroci. Większości tych sformułowań używamy całkiem odruchowo, jak konceptów Erazma z Rotterdamu, powszechnie znanego jako twórcę „Pochwały głupoty”, wielkiego myśliciela, którego refleksje i sądy przebywają w cieniu tworząc skalisty kościec i geologię cywilizacji europejskiej jak sedyment skał osadowych.
Po lewej percepcja szpaka przez człowieka, po prawej symulacja wizji innego ptaka.
Ptaki widzą siebie nawzajem w innej perspektywie.
Łukasz Rubaszewski to niepełnosprawny artysta, który utrzymuje się z drukowania wizytówek, pocztówek i magnesów na lodówkę. Jego profil pod linkiem: Rubaszewski art
